Πραγματοποιώντας συνεδρίες φυσιοθεραπείας σε ένα αγόρι 20 ετών καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο, αντιλήφθηκα ότι ίσως να μπορεί να σηκωθεί με την βοήθεια ενός περιπατητή. Αποφάσισα να το προσπαθήσω. Τελικά καταφέραμε, όχι μόνο να σηκωθεί, αλλά και να κάνει αρκετά βήματα. Η έκπληκτη χαρά ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του! Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πανέμορφο χαμόγελο αυτού του 20αχρονου να μου λέει πάνω από 10 φορές..... Thank you my friend!

Μαρία Μαυρίδου

Είναι μόνο 3 χρονών. Παραπληγικός.. Δεν του αρέσουν οι φυσιοθεραπείες, κλαίει... Μόνο τα δάκρυα του τρέχουν, δεν βγάζει φωνή. Προσπαθούσα να τον ηρεμήσω. Ηρέμησε. Έκλεισε τα ματάκια του... Τα άνοιξε ξανά, χωρίς να μπορεί να εστιάσει σε ένα σημείο, μου έσφιξε το χέρι και δεν έφερε αντίσταση στην συνέχεια των ασκήσεων. Κατάλαβε ότι κάποιος τον βοηθούσε. Κοίταξε πάνω. Η πίστη κοιτάζει πάντα ψηλά. Μπορεί να μην μιλάμε την ίδια γλώσσα, αλλά καταλαβαινόμαστε.

Νικολέττα Τζεβελέκη

Συχνά σκέφτομαι ότι η δουλειά της φροντίστριας που κάνω, είναι η καλύτερη του κόσμου! Θα έχω πάντα στο νου μου αυτή την γυναίκα, περίπου συνομήλικη με μένα, που ήταν τυφλή και περίμενε ένα παιδί. Την συνόδευα στον ιατρό και περάσαμε πολλές ώρες μαζί. Προσπαθούσα συνέχεια να στηρίξω το ηθικό της και έτσι ήρθε η ώρα να γεννήσει. Όταν πήρε το μωρό στην αγκαλιά της και χαμογέλασε, νομίζω πως ήταν η πιο μεγάλη μέρα της ζωής μου. Ένοιωθα καλά και δυνατή διότι μπορούσα να βοηθήσω τους άλλους.

Suhaila Mosannefi

Είναι ένα κορίτσι 22 ετών. Περιγράφει τον βομβαρδισμό, όπου ακρωτηριάστηκε το αριστερό πόδι της, μ’ ένα φωτεινό χαμόγελο. Δείχνει ένα κατεστραμμένο, ακατάλληλο τεχνητό μέλος, που της προκάλεσε ένα εκτεταμένο οίδημα. Της εξηγώ ότι ήδη προγραμματίσαμε την αντικατάστασή του με ένα νέο, ακριβώς στα μέτρα της, μόλις υποχωρήσει το οίδημα. Χαμογελάει πάλι. «Χρειάζεσαι κάτι άλλο;» ρωτάω. «Να σπουδάσω Ιατρική» μου λέει. Σκέφτομαι αν μπορώ να αφήσω να φανεί η συγκίνησή μου...

&

Μας υποδεικνύουν έναν οικίσκο: «Είναι ένας κύριος εκεί, δεν περπατάει, βγαίνει σπάνια». Χτυπάμε την πόρτα. Μας υποδέχονται δύο παιδιά, 10 και 7 ετών. Ο κύριος κινείται με δυσκολία, στηριζόμενος στα λιγοστά έπιπλα. Το ένα του πόδι είναι σακατεμένο από βασανιστήρια, το άλλο παράλυτο από σφαίρα. Μας λέει πως δεν θέλει να κάνουμε κάτι γι’ αυτόν. «Γιατί;» ρωτάμε. «Τα παιδιά είναι ασφαλή εδώ, μου αρκεί». Ίσως δεν μας εμπιστεύεται σκέφτομαι. Την επόμενη μέρα πήγαμε πάλι, μιλήσαμε μιάμιση ώρα. Τελικά μας εμπιστεύθηκε.

Κώστας Αποστόλου

Περπατώντας στον καταυλισμό είδα μια γυναίκα καθισμένη μόνη, με το κεφάλι ακουμπισμένο στα γόνατα. Την ρώτησα που είναι οι δικοί της. Με κοίταξε με ένα βλέμμα απεγνωσμένο και μου έκανε νόημα να την ακολουθήσω. Άνοιξε την είσοδο μιας σκηνής και μου είπε: «my husband». Καταγής είδα έναν άνδρα, τριαντάρη. Του λείπανε τα δυο πόδια από τον μηρό και κάτω.  Η γυναίκα πρόσθεσε: «one year we are waiting for a wheelchair».

Οδυσσέας Βουδούρης

Πήγαμε να δούμε ένα παιδί με πρόβλημα στο γόνατο. Όταν μπήκαμε στο camp, ήρθαν οι γονείς ανήσυχοι για το τι πρόκειται να γίνει. Το παιδί ήταν αμίλητο, δεν περπατούσε και κανονίσαμε ραντεβού στο Νοσοκομείο με παιδορθοπεδικό.  Ρώτησα την μητέρα αν το παιδί μιλάει με τους γονείς του. Δάκρυσε… και απάντησε: «Κοιμάται και όταν ξυπνάει δεν ξέρει αν ήμαστε εδώ ή ακόμα στην Συρία, ούτε ποιος από τους συγγενείς ζει και ποιος σκοτώθηκε».

Σοφία Τριανταφυλλίδου

Μια από τις πιο έντονες αναμνήσεις μου αφορά ένα πρόσφυγα τυφλό και καρκινοπαθή με κολοστομία. Δεν είχε συγγενείς στην Ελλάδα και κανένας δεν ασχολιόταν με αυτόν. Ήταν σε βαθιά κατάθλιψη. Δώσαμε μάχη επί βδομάδες για να πάει στο Βέλγιο, όπου ήταν η οικογένειά του. Ενώ ήξερε πως οι ελπίδες να το πετύχουμε είναι μικρές, η ψυχολογία του εκείνο το διάστημα άλλαξε. Λέγαμε που και που αστεία και χαμογελούσε. Όταν τελικά καταφέραμε να φύγει, τον συνοδέψαμε στο αεροδρόμιο. Η συγκίνησή μας ήταν τόσο βαθιά, που μέναμε όλοι σιωπηλοί…

Ahmad al Khadraa

Μας περίμενε με αγωνία στο αναπηρικό αμαξίδιο (σφαίρα στην σπονδυλική στήλη και παραπληγία). Οικογενειάρχης με 2 παιδιά. Ήταν πολύ συγκινημένος που κάποιοι άγνωστοι έρχονται για το πρόβλημά του. Ηρέμησε. Ξεκινήσαμε. Δυνατός άνθρωπος με θέληση. Ένα μήνα μετά περπάτησε με περιπατητήρα. Φώναξε στον γιο του: «Οι άνθρωποι αυτοί με βοήθησαν να σταθώ στα πόδια μου». Μας κοίταξε με βουρκωμένα μάτια και είπε ευχαριστώ. Και το Κοινωνικό ΕΚΑΒ, εμείς όλοι, συνεχίζουμε την δουλειά μας με ανεβασμένη ψυχολογία.

Δημήτρης Αποστολακίδης

Ήταν Σύριος 25χρονος, κομμωτής. Είχε χάσει ένα μάτι σε βομβαρδισμό. Συζητώντας, καταλάβαμε ότι ντρεπόταν για την εμφάνισή του και δεν έβγανε καθόλου. Του είχαν βάλει αρχικά ένα τεχνητό μάτι, το οποίο δεν εφήρμοζε, τον πλήγωνε και του έπεφτε! Τον πήγαμε σε εξειδικευμένο ιατρείο και έγινε καλή δουλειά. Η αναπηρία του δεν φαίνεται πια καθόλου και ήταν πανευτυχής. Με θέρμη μας ευχαριστούσε και ευχόταν «ο Αλλάχ να μας έχει πάντα καλά». Ονειρευόταν τώρα πως θα μπορούσε να ανοίξει το δικό μου κομμωτήριο. Την λύπη μου είχε διαδεχτεί μια εσωτερική χαρά.

Βαγγέλης Ρίζος

Ήταν για μένα μεγάλη ευτυχία η ευκαιρία που μου δόθηκε να δουλέψω ως φροντιστής συμπατριωτών μου προσφύγων, με μια ανθρωπιστική οργάνωση. Το ανέλαβα με πάθος. Από τα πολλά περιστατικά που ζήσαμε, θυμάμαι έναν πατέρα, στον ανάπηρο γιο του οποίου είχαμε προμηθεύσει αναπηρικό αμαξίδιο. Μου έλεγε, με ένα χαμόγελο κάπως πικρό: «Είναι μεγάλο το καλό που μας κάνατε, ενώ εγώ δεν μπορώ πολλά για σας. Αλλά να ξέρεις ότι θα προσεύχομαι για σας, την υπόλοιπη ζωή μου».

Alyas Omer Shams

Το µυαλό µου στοιχειώνουν τα παραπληγικά παιδιά. Η φωνή τους σιγανή, η επαφή τους µε τον έξω κόσµο ανύπαρκτη, η ενασχόλησή τους µε κάτι δηµιουργικό απούσα. Η οικογένεια τις περισσότερες φορές υποστηρικτική, αλλά αποµονωµένη. Η προσφυγιά την έχει εξουθενώσει χρειάζεται και αυτή στήριξη. Όταν τελειώνει η µέρα και µένω µόνη, αναρωτιέµαι πως αντέχεται τόση δυστυχία…

Μαρία Δηµητροπούλου

Εντύπωση κάνουν τα φοβισµένα µάτια του. Σύριος, 18 χρονών, ξανθός. Φαίνεται να µην είναι φτιαγµένος για να αντέξει την σκληρότητα της προσφυγιάς. Και δεν την άντεξε… Τον συναντάµε στον κήπο του ψυχιατρείου. Για µια ώρα µας αγνοεί, ούτε µας κοιτάζει… Σιγά-σιγά ξεθαρρεύει, αρχίζει να µιλάει, πρώτα στα αραβικά… µετά λέµε κάποιες φράσεις στα αγγλικά… Είχε τρεις µήνες να επικοινωνήσει! Έφυγα µε την αίσθηση ότι εκείνη την ηµέρα είχαµε καταφέρει κάτι σηµαντικό.

Εµµανουέλα Μωραΐτου