Για να πετύχει αυτή η προσπάθεια του Κοινωνικού ΕΚΑΒ χρειάζεται και τη δική σου βοήθεια. Εάν κι εσύ θα ήθελες να διαδραματίσεις ενεργό ρόλο στην προσπάθεια μας να επιτύχουμε την αποστολή μας, γίνε Εθελοντής τώρα!
Και η μικρότερη προσφορά σημαίνει πολλά για να βοηθήσει ανθρώπους και ομάδες, οι οποίοι έχουν χάσει τη δυνατότητα να καλύψουν οι ίδιοι τις βασικές τους ανάγκες. Γίνε και εσύ ένας κρίκος στην αλυσίδα προσφοράς του Κοινωνικού ΕΚΑΒ
Οι ασυνόδευτοι ανήλικοι αποτελούν μια από τις πιο ευαίσθητες και ευάλωτες ομάδες του προσφυγικού πληθυσμού. Παιδιά χωρίς γονείς, χωρίς οικογένεια, έρμαια της εκμετάλλευσης , της κακοποίησης και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Το Κοινωνικό ΕΚΑΒ με τη βοήθεια της φωτογράφου Χριστίνας Βάζου, ξεκινάει μια προσπάθεια για την συλλογή ψηφιακών φωτογραφικών μηχανών με σκοπό να χρησιμοποιηθούν από τα παιδιά των δομών φιλοξενίας στο εργαστήρι φωτογραφίας που ετοιμάζουμε.
Πληροφορίες στο: 2107255363 και στο kinonikoekav@gmail.com
Η φωτογράφος Χριστίνα Βάζου εχει αναλάβει ένα πρόγραμμα συμμετοχικής φωτογραφίας στις 3 δομές ασυνόδευτων ανηλίκων της οργάνωσης «ΚοινωνικόΕΚΑΒ».
"Τα παιδιά είναι ενθουσιασμένα και έχουν ήδη αρχίσει να εξοικειώνονται με τις δικές μου DSLR και κόμπακτ ψηφιακές μηχανές."
Στο πλαίσιο αυτό, αναζητούμε και άλλες ψηφιακές μηχανές για να δοθεί η δυνατότητα σε περισσότερα μέλη μίας ομάδας να φωτογραφίζουν ταυτόχρονα.
Πρόσκληση Εκδήλωσης Ενδιαφέροντος για την απευθείας ανάθεση προμήθειας ειδών ένδυσης και υπόδησης με Α.Π. 572 AA, για την κάλυψη...
Read MoreΕμπνευσμένοι από την κινητική τέχνη και τα πολύχρωμα κρεμαστά έργα του Alexander Calder, τα παιδιά της Δομής "Νεφέλη 1"...
Read MoreΠρόσκληση Εκδήλωσης Ενδιαφέροντος για την με απευθείας ανάθεση προμήθεια, μεταφορά και εγκατάσταση σε λειτουργία ηλεκτρονικού...
Read MoreΕγγραφείτε στο ενημερωτικό δελτίο μας για να λαμβάνετε ενημερώσεις σχετικά με τις δράσεις μας
Εντύπωση κάνουν τα φοβισμένα μάτια του. Σύριος, 18 χρονών, ξανθός. Φαίνεται να μην είναι φτιαγμένος για να αντέξει την σκληρότητα της προσφυγιάς. Και δεν την άντεξε… Τον συναντάμε στον κήπο του ψυχιατρείου. Για μια ώρα μας αγνοεί, ούτε μας κοιτάζει... Σιγά-σιγά ξεθαρρεύει, αρχίζει να μιλάει, πρώτα στα αραβικά... μετά λέμε κάποιες φράσεις στα αγγλικά… Είχε τρεις μήνες να επικοινωνήσει! Έφυγα με την αίσθηση ότι εκείνη την ημέρα είχαμε καταφέρει κάτι σημαντικό.
Το μυαλό μου στοιχειώνουν τα παραπληγικά παιδιά. Η φωνή τους σιγανή, η επαφή τους με τον έξω κόσμο ανύπαρκτη, η ενασχόλησή τους με κάτι δημιουργικό απούσα. Η οικογένεια τις περισσότερες φορές υποστηρικτική, αλλά απομονωμένη. Η προσφυγιά την έχει εξουθενώσει χρειάζεται και αυτή στήριξη. Όταν τελειώνει η μέρα και μένω μόνη, αναρωτιέμαι πως αντέχεται τόση δυστυχία…