Για να πετύχει αυτή η προσπάθεια του Κοινωνικού ΕΚΑΒ χρειάζεται και τη δική σου βοήθεια. Εάν κι εσύ θα ήθελες να διαδραματίσεις ενεργό ρόλο στην προσπάθεια μας να επιτύχουμε την αποστολή μας, γίνε Εθελοντής τώρα!
Και η μικρότερη προσφορά σημαίνει πολλά για να βοηθήσει ανθρώπους και ομάδες, οι οποίοι έχουν χάσει τη δυνατότητα να καλύψουν οι ίδιοι τις βασικές τους ανάγκες. Γίνε και εσύ ένας κρίκος στην αλυσίδα προσφοράς του Κοινωνικού ΕΚΑΒ
Τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα αποτελούν μια από τις πιο ευάλωτες ομάδες του προσφυγικού πληθυσμού. Παιδιά χωρίς γονείς, χωρίς οικογένεια, γίνονται έρμαια της εκμετάλλευσης, της κακοποίησης και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Έρχεται η πιο γιορτινή μέρα του χρόνου και θέλουμε να στολίσουμε μαζί με τα παιδιά μας τις Δομές Φιλοξενίας Ανήλικων Προσφύγων, για να υποδεχθούμε τον καινούργιο χρόνο με χρώμα, φώς και χαμόγελα.
Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι 3 Χριστουγεννιάτικα Δέντρα, Στολίδια και Φωτάκια !
Μπορείτε να μας βοηθήσετε ;
Για τις 2 Δομές τις Αθήνας καλέστε στο: 210 72 55 363
Για τη Δομή Κοζάνης καλέστε στο: 246 40 24 376
kinonikoekav@gmail.com
Το Κοινωνικό ΕΚΑΒ -Κοινωνικό Ελληνικό Κλιμάκιο Άμεσης Βοήθειας - στο πλαίσιο της υλοποίησης του έργου «Λειτουργία Κ.Φ.Α.Α. Νεφέλη...
Read MoreΤο Κοινωνικό ΕΚΑΒ - Κοινωνικό Ελληνικό Κλιμάκιο Άμεσης Βοήθειας - στο πλαίσιο της υλοποίησης του έργου «Λειτουργία Κ.Φ.Α.Α. Νεφέλη...
Read MoreΤο Κοινωνικό ΕΚΑΒ -Κοινωνικό Ελληνικό Κλιμάκιο Άμεσης Βοήθειας - στο πλαίσιο της υλοποίησης του έργου «Λειτουργία Κ.Φ.Α.Α. Νεφέλη...
Read MoreΕγγραφείτε στο ενημερωτικό δελτίο μας για να λαμβάνετε ενημερώσεις σχετικά με τις δράσεις μας
Εντύπωση κάνουν τα φοβισμένα μάτια του. Σύριος, 18 χρονών, ξανθός. Φαίνεται να μην είναι φτιαγμένος για να αντέξει την σκληρότητα της προσφυγιάς. Και δεν την άντεξε… Τον συναντάμε στον κήπο του ψυχιατρείου. Για μια ώρα μας αγνοεί, ούτε μας κοιτάζει... Σιγά-σιγά ξεθαρρεύει, αρχίζει να μιλάει, πρώτα στα αραβικά... μετά λέμε κάποιες φράσεις στα αγγλικά… Είχε τρεις μήνες να επικοινωνήσει! Έφυγα με την αίσθηση ότι εκείνη την ημέρα είχαμε καταφέρει κάτι σημαντικό.
Το μυαλό μου στοιχειώνουν τα παραπληγικά παιδιά. Η φωνή τους σιγανή, η επαφή τους με τον έξω κόσμο ανύπαρκτη, η ενασχόλησή τους με κάτι δημιουργικό απούσα. Η οικογένεια τις περισσότερες φορές υποστηρικτική, αλλά απομονωμένη. Η προσφυγιά την έχει εξουθενώσει χρειάζεται και αυτή στήριξη. Όταν τελειώνει η μέρα και μένω μόνη, αναρωτιέμαι πως αντέχεται τόση δυστυχία…