Εντύπωση κάνουν τα φοβισμένα μάτια του. Σύριος, 18 χρονών, ξανθός. Φαίνεται να μην είναι φτιαγμένος για να αντέξει την σκληρότητα της προσφυγιάς. Και δεν την άντεξε… Τον συναντάμε στον κήπο του ψυχιατρείου. Για μια ώρα μας αγνοεί, ούτε μας κοιτάζει... Σιγά-σιγά ξεθαρρεύει, αρχίζει να μιλάει, πρώτα στα αραβικά... μετά λέμε κάποιες φράσεις στα αγγλικά… Είχε τρεις μήνες να επικοινωνήσει! Έφυγα με την αίσθηση ότι εκείνη την ημέρα είχαμε καταφέρει κάτι σημαντικό.

Το μυαλό μου στοιχειώνουν τα παραπληγικά παιδιά. Η φωνή τους σιγανή, η επαφή τους με τον έξω κόσμο ανύπαρκτη, η ενασχόλησή τους με κάτι δημιουργικό απούσα. Η οικογένεια τις περισσότερες φορές υποστηρικτική, αλλά απομονωμένη. Η προσφυγιά την έχει εξουθενώσει χρειάζεται και αυτή στήριξη. Όταν τελειώνει η μέρα και μένω μόνη, αναρωτιέμαι πως αντέχεται τόση δυστυχία…