Μας υποδεικνύουν έναν οικίσκο: «Είναι ένας κύριος εκεί, δεν περπατάει, βγαίνει σπάνια». Χτυπάμε την πόρτα. Μας υποδέχονται δύο παιδιά, 10 και 7 ετών. Ο κύριος κινείται με δυσκολία, στηριζόμενος στα λιγοστά έπιπλα. Το ένα του πόδι είναι σακατεμένο από βασανιστήρια, το άλλο παράλυτο από σφαίρα. Μας λέει πως δεν θέλει να κάνουμε κάτι γι’ αυτόν. «Γιατί;» ρωτάμε. «Τα παιδιά είναι ασφαλή εδώ, μου αρκεί». Ίσως δεν μας εμπιστεύεται σκέφτομαι. Την επόμενη μέρα πήγαμε πάλι, μιλήσαμε μιάμιση ώρα. Τελικά μας εμπιστεύθηκε.

Το μυαλό μου στοιχειώνουν τα παραπληγικά παιδιά. Η φωνή τους σιγανή, η επαφή τους με τον έξω κόσμο ανύπαρκτη, η ενασχόλησή τους με κάτι δημιουργικό απούσα. Η οικογένεια τις περισσότερες φορές υποστηρικτική, αλλά απομονωμένη. Η προσφυγιά την έχει εξουθενώσει χρειάζεται και αυτή στήριξη. Όταν τελειώνει η μέρα και μένω μόνη, αναρωτιέμαι πως αντέχεται τόση δυστυχία…